Os Arrolos

Son cantigas que as nais e as avoas, con moita menos frecuencia pais ou avós, interpretan para adormecer ó neno ou tratar de calmalo se chora.
Abondan aqueles arrolos nos que a melodía imita o balanceo do berce, os que fan referencia ó feito mesmo de dormir e ó agarimo da nai, pero tamén atopamos outras que aluden ás circunstancias da nai e as condicións da vida rural.

O mesmo que acontece coas sortes, as adiviñas ou os trabalinguas, a condición de galegofalantes no impide que moitas destas cantigas empreguen a lingua castelá e ó revés.

Este meniño que teño no colo
é dun amor que lle chaman Manolo;
este meniño que teño nos brazos
é dun amor que lle chaman Ignacio;
cala, meniño, cala, meniño,
que teño as papas no cacharoliño.
(Concello de Santiago de Compostela)

Tintirintín tirintín tirintaina,
o que non come non ten barrigaina;
tintirintín tirintín tirintiña,
o que non come non ten barriguiña;
tintirintín tirintín tirintola,
o que non come non ten barrigola.
(Concello de Vigo)

Ea, ea, ea, que se casa la batea
con un chico de la aldea, ea, ea, ea.
(Concello de Santiago de Compostela)

A la nanita nana, nanita ea,
mi niña está dormida,
bendita sea, ea, ea, ea.
Concellos de Santiago de Compostela e Noia)

Duérmete, mi niño,
que viene la mora,
preguntando de puerta en puerta
cuál es el niño que llora.
(Concello de A Estrada)

Esta niña linda
no quiere dormir,
el pícaro sueño
no quiere venir.
(Concello de Teo)