Xogos que non eran xogos

Ir ós niños.
Era unha diversión dos rapaces máis grandes, excepcionalmente participaba tamén algunha nena.
Este costume que hoxe nos parece case delictivo debemos entendelo no contexto no que se produce.
En primeiro lugar, era unha manifestación da curiosidade infantil por todo aquilo que acontece ó seu redor e, en particular, por todo o relacionado coa reproduccíon. Esta curiosidade non se satisfacía plenamente na escola porque o ensino era puramente teórico e afastado da realidade galega. Coido que desta práctica bárbara para algúns xurdíu noutros a vocación pola bioloxía e o respeto pola conservación do medio natural.
Por outra banda, os rapaces non sempre destruían os niños, senón que gostaban de comparar os ovos dos diferentres paxaros, saber onde aniñaba cada un, cantos ovos poñía e cal era o aspecto dos paxariños recén saídss dos ovos, como os alimentaban os seus proxenitores, etc. E aínda que algúns paxaros ó decatarse de que lle andiveran no niño abandonábano, o dano causado pola actividade dos rapaces era ínfimo comparado co que logo produciron os herbicidas, a desaparición de certas especies árboreas, a destrucción das toxeiras e outros fenómenos que se produciron no agro galego a partires dos anos 60.