Os xogos das cartas

O primeiro que aprendían os nenos era a recoñecer as cartas, a sabe-lo seu valor segundo o xogo do que se tratara e a contar os puntos.

Todo isto aprendíano observando como xogaban os maiores ou grazas ós avós, que se sentían orgullosos cando os seus netos mostraban ter habilidade para ilo, pois os xogos de cartas gozaban dun gran valor sociocultural na Galicia tradicional.

Xa o di o refrán "En la mesa y en el juego se conoce al caballero" e os paisanos eran conscientes de que algúns xogos precisan atención, cálculo, estratexia e outras habilidades útiles para a vida cotiá.

O coñecementos das cartas:
O neno comeza a contar as cartas baixo a mirada atenta do avó ou da avoa: a baralla española ten corenta cartas. Se non sae a conta é posible que se trabucara, debe comezar outra vez.
Se non se trabucou, faltan unha ou dúas, pero ¿cales?
O neno debe aprender a identificar os paus polas súas cores:
- amarelo para os ouros;

- bermello para as copas;

- verde para os bastos;

- azul para as espadas;

Así que separa as cartas en catro montóns que deberán contar con dez cartas cada un, numeradas do un ó sete (os oitos e os noves non soen empregarse), máis a sota, o cabalo e o rei, que son figuras.
O un é o as.

Os ases teñen os seus propios nomes:
- a bola: o as de ouros;

- o copón: o as de copas;

- o bastón: o as de bastos;

- o arado: o as de espadas;

Ós cabalos chámaselles "burros" (de aí a expresión "chamarlle burro ó cabalo") e ás sotas "señoritas".

Outras cartas tamén terán nomes espciais en determiñados xogos: o sete de ouros será o velo no xogo da escoba.

Unha vez que o neno recoñece as cartas, comezará a practicar con xogos sinxelos.