Nas aldeas, agás que estiveran enfermos ou chovera moito, os rapaces pasaban a maior parte do tempo ó aire libre:
- xogando na eira, no souto ou mesmo nas corredoiras;
- acompañando ós maiores da cas cando ían traballar as terras, xa fora colaborando nalgún labor, coidando os máis grandes dos máis pequenos ou, simplemente, observando e agardando que chegaran outros rapaces para comezar algún xogo;
- facendo algúns mandados acordes coas súa idade e relativos ó coidado dos animais, ó acarreo de auga, leña e outros productos ou ós encargos da taberna (tabaco para o pai ou o avó, o azafrán ou o pemento que precisaban a nai ou a avoa para rematar de prepara-la comida);
- tamén ían ó monte cos avós que levaban o gando ou a coller piñas para encede-lo lume;
- as nenas acompañaban ás nais a lavar a roupa ó lavadeiro ou ó río; os nenos ós ais ou ós avós a moer ó muíño;
Así os rapaces coñecían meticulosamentre camiños, corredoiras e atallos e aproveitaban que ninguén repararía neles ata a hora de xantar para cata-los niños, pillar grilos, bacalouras, xoaniñas, cagopes, e tamén para... ¡rouba-la froita!, feito que tódolos nosos informantes recordan cun sorriso entre a nostalxia e a picardía.
A pesares desta liberdade, os perigos máis importantes para os nenos estaban no fogar, sendo as queimaduras con diferencia os accidentes máis graves que sofrían.
A meirande parte das casas aldeás tiñan frutais na úa eira: maceiras, pereiras, cerdeiras, pexegueiros, figueiras, claudieiras, ata laranxeiras nalgunhas zoas, pero xa o di o refrán: "a froita roubada é a que millor sabe", e os nenos preferían ir á froita dos veciños polo que ilo implicaba de aventura e de risco, subir ás árbores competindo entre eles en axilidade, tratando de saber quen era o máis atrevido á hora de engadar ó propietario...
No hay comentarios:
Publicar un comentario