"Agochabámonos detrás do pozo ou do balo que rodeaba a eira, no cuberto, entre o millo das leiras viciñas ou a carón da xesteira que estaba na parte de atrás da casa...
"Se lle tocaba pandar ó meu primo, que era o máis novo dos cinco e só vivía na aldea ocasionalmente, iamos ata a carballeira ou, pola corredoira, ata o monte, onde sabiamos que non nos buscaría porque tiña medo; cando se distraía con calquera cousa, apareciamos de súpeto e salvabámonos; así tiña que seguir pandando unha e outra vez.
"Cando pandaba dúas ou tres veces seguidas, anoxábase e remataba chorando; entón colliámo-la pelota e iamos xogar ó campo de fútbol, un claro de herba un pouco encostado no medio dun monte comunal que non quedaba lonxe da casa e que, os fins de semán, os mozos marcaban con serrín que traían da fábrica de madeiras para xogaren eles os domingos pola tarde. Nós xogabamos so nunha portería porque o campo, de dimensións regulamentarias, era excesivamente grande para uns catvos de entre catro e oito anos.
"Ó pouco e despois de tanto correr de aquí para alí, entrábanos a fame e marchabamos á casa para coller a merenda que, daquela, consistía na meirande parte das ocasións, nun anaco de pan unha onza de chiculate negro e unha mazá...
No hay comentarios:
Publicar un comentario